Έρ@ς και Ψυχ@, δεν έχουν Φύλο! Όταν ο θεός Έρωτας χτυπήθηκε από τα βέλη του και αγάπησε παράφορα μια θνητή, την Ψυχή ...
Του Σπύρου Ψ.*
(Spyros Philosophe)
Την ομορφιά της ζήλεψε η Αφροδίτη και χώρισε τους ερωτευμένους νέους. Μετά από απίστευτες δοκιμασίες ξανάσμιξαν για πάντα...
Το παραμύθι αυτό, ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής, αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τη «θεατρική πινελιά» στις 12 Ερωτικές Διαδρομές: Το εν λόγω έργο είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, με τη συμμετοχή πολλών συγγραφέων. Παρ' όλο που ο Έρωτας και η Ψυχή δεν έχουν φύλο, παρ' όλο που ακόμη και σύμφωνα με το Χριστιανικό δόγμα ούτε καν οι Άγγελοι και φυσικά ο Θεός έχουν, ως πνευματικές, άυλες υπάρξεις, φύλο βιολογικό ή και κοινωνικό, παρά μόνο γραμματικό, αν μιλάμε βέβαια την ελληνική γλώσσα, πολύ συχνά όσοι ανήκουμε στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα βλέπουμε να διαγραφόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, από τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο των «ειδικών» όταν αναφέρονται στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων.
Βλέπουμε δηλαδή να αναπαράγεται ο κοινωνικός αποκλεισμός μας ακόμη και από τους «ειδικούς», ιδιαίτερα αν ανήκουμε στις πλέον στιγματισμένες ομάδες ανάμεσά μας (αν π.χ., είμαστε τρανς, κουίρ ή πολυσυντροφικά άτομα, ΑμεΑ, λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, παράνομων ή νόμιμων ουσιών, οροθετικοί άνθρωποι, φτωχοί μετανάστες και πρόσφυγες από τα ισλαμικά κράτη, αλλοδαποί εργάτες, αριστεροί συνδικαλιστές και αναρχικοί διαδηλωτές, χονδροί ή απλώς ηλικιωμένοι άνθρωποι). Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν δούμε κάποιο άρθρο που να αφορά στις δικές μας σχέσεις, τότε θα πρέπει να είμαστε απαραιτήτως προνομιούχοι κοινωνικά και «ομοκανονικοί», αν δεν θέλουμε να διαβάσουμε άλλο ένα ποτ-πουρί από ρατσιστικούς μύθους που έχουν να κάνουν με το πόσο «άρρωστοι» και κοινωνικά επικίνδυνοι είμαστε. Αναρωτιέμαι τελικά, ποιοι τέλος πάντων απομένουν έπειτα από όλους αυτούς τους αποκλεισμούς, και πόσοι είναι; Φυσικά, οι γυναίκες έχουν την «τιμητική» τους όσον αφορά σε αυτούς τους μύθους, αν δεν είναι απλώς αδιάφορες, και άρα αφανείς.
Στο διαθεματικό φεμινιστικό κίνημα των ΗΠΑ, ο όρος που συνοψίζει αυτό το φαινόμενο είναι ο ακόλουθος: White Male Privilege, και αυτό γιατί κοινωνικά, αν και όχι νομικά, η κατηγορία αυτή υπερέχει έναντι όλων των άλλων. Και είναι συχνό φαινόμενο, ελλείψει των κατάλληλων νόμων, να αναλαμβάνει τα ηνία του κοινωνικού ελέγχου, μέσα από τον ψυχιατρικό στιγματισμό, ο κυρίαρχος λόγος των «ειδικών». Έτσι όλοι οι «διαφορετικοί» άνθρωποι παρουσιάζονται ως «ψυχασθενείς», κι εκεί τελειώνει το θέμα για όσους από τους συμπολίτες μας δεν είναι κοινωνικά μορφωμένοι και δεν ξέρουν καν ποια είναι η κυρίαρχη τάση στην ψυχιατρική και ποιος ο ρόλος της στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, τόσο για τους λήπτες αυτών των υπηρεσιών όσο και για το γενικό πληθυσμό: Από το σημείο αυτό μέχρι την υποστήριξη της ναζιστικής ευγονικής, για να «απαλλαγεί» η ανθρωπότητα από τα «κοινωνικά ανώμαλα» κι επικίνδυνα άτομα, η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι ελάχιστη.
Αυτό που συχνά «ξεχνάμε» οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι, με αποτέλεσμα να αποσιωπούμε τη σημερινή πραγματικότητα, την ψυχιατρική εμπειρία και το συνεπακόλουθο στίγμα που έχουν πολλά άτομα ανάμεσά μας ως αποτέλεσμα της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας στην κοινωνία, και να καταλήγουμε στην πολιτικά λάθος ή ακόμα και απάνθρωπη επίκληση στην ιατρική αυθεντία, ώστε να «πείσουμε» τους σημερινούς ρατσιστές και φασίστες ότι εμείς είμαστε πια υγιείς και άρα ακίνδυνοι (ενώ κάποιοι «Άλλοι» όχι), είναι ότι η ψυχιατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία στον 20ό αιώνα. Όπως κάθε ανάλογη ταμπέλα, η ταμπέλα αυτή έχει την προϊστορία της. Η Ιωάννα Νόρη, ψυχολόγος, έχει εξηγήσει με σειρά δημοσιευμάτων της στα «Ενθέματα» της Αυγής και στο site: 10percent πώς και πότε ψυχιατρικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία, ποιες προσπάθειες «θεραπείας μετατροπής» υιοθετήθηκαν επί σειρά ετών, όταν έγινε φανερό ότι οι προσευχές και τα τάματα δεν επαρκούσαν σε έναν κόσμο που είχε ήδη αμφισβητήσει την ύπαρξη ενός υπερβατικού όντος, προσπάθειες που ακόμα γίνονται από «ειδικούς» στις ΗΠΑ παρά τη βλαβερή επίδραση στα θύματα αυτής της αγυρτείας, και που δείχνουν την πραγματική ηθική αντίληψη που επικρατεί ακόμη στο δυτικό κόσμο.
Όπως αναφέρει η Ιωάννα Νόρη, ήμασταν πολλά χρόνια «άρρωστοι». Η ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα είδος «τρέλας», και όχι μια ηθική βδελυγμία, που παραπέμπει σε θρησκευτικού τύπου ερμηνείες, εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, δίνοντας λαβή στους «επιστήμονες» να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωα. Για δεκαετίες μας ευνούχιζαν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ρωμαιοκαθολικά ψυχιατρεία· και, όταν τελικά απέτυχαν να μας «συνδέσουν» με βιολογικές/ορμονικές «ανωμαλίες», αποφάσισαν ότι από βιολογικής και γενετικής πλευράς είμαστε «αθεράπευτοι». Τότε μας «αρρώστησαν ψυχικά». Και, καθώς δεν υπάρχει καμία αντικειμενική επιστημονική απόδειξη για τις ονομαζόμενες «ψυχικές διαταραχές», έπρεπε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες... Επειδή όμως η σχέση των ομοφυλόφιλων ανθρώπων με την ψυχιατρική δεν σταμάτησε, παρά την επίσημη κατάργηση της διάγνωσης αυτής, για ποικίλους λόγους, η «θεατρική πινελιά» στις 12 Ερωτικές Διαδρομές παρουσιάζει μια διόλου σπάνια σχέση ενός ομοφυλόφιλου ανθρώπου οποιουδήποτε φύλου σήμερα με τον ψυχίατρό του.
Από τη μία λοιπόν δίνεται η απαραίτητη ορατότητα σε μια σχέση που διέπεται από το απαραίτητο απόρρητο της ψυχιατρικής διαδικασίας, από την άλλη γίνεται μία προσπάθεια, ώστε μέσω του θεάτρου και χωρίς να αρθεί κανένα απόρρητο να «σπάσει» ένα επιβλαβές ταμπού που συμβάλλει στη δαιμονοποίηση όλων των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ανεξαρτήτως φύλου, ταυτότητας/έκφρασης φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά και στη γενικευμένη άγνοια για την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία. Το θέατρο, όπως και γενικότερα η τέχνη, μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε συμβολικά για μια πραγματικότητα κοινωνική, χωρίς να στιγματίζονται συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο πως ο διάσημος για τα αποφθέγματά του Ιρλανδός συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ (1854–1900) καταδικάστηκε σε φυλάκιση λόγω ομοφυλοφιλίας στη Βικτωριανή Αγγλία, κι έγραψε το Εκ Βαθέων (DeProfundis), μία επιστολή 80 περίπου πυκνογραμμένων σελίδων προς τον αγαπημένο του, που εκδόθηκε το 1905, δηλαδή μετά το θάνατό του.
Όπως η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, έτσι και η «έξοδός» της από την επίσημη ψυχιατρική, αποτέλεσαν σημαντικά γεγονότα για τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα του 20ού αλλά και του 21ου αιώνα. Όπως αναφέρει η Ιωάννα Νόρη, λίγοι ίσως νεότεροι ομοφυλόφιλοι γνωρίζουν ότι για πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως, εκτός της γκέι κοινότητας, η «έξοδος» της ομοφυλοφιλίας από την επίσημη ψυχιατρική θεωρείται ένα δώρο για την ανθρωπότητα, νίκη κατά της αυθαιρεσίας και της βίας της ψυχιατρικής, νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό γιατί υπάρχουν και άλλες «κοινωνικά ευπαθείς» ομάδες που «αρρώστησαν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και παλεύουν σήμερα να «θεραπευτούν», όπως «θεραπευτήκαμε» και εμείς σαράντα χρόνια πριν. Άνθρωποι που γιορτάζουν σιωπηλά μαζί μας, κάθε φορά που αμφισβητούμε την κυρίαρχη αισθητική, με τα Pride. Άνθρωποι που περιμένουν την ημέρα που θα έχουν τη δική τους αντίστοιχη γιορτή.
Για περαιτέρω διάβασμα:
Ιωάννα Νόρη: «Πότε “αρρωστήσαμε” με ομοφυλοφιλία;» https://enthemata.wordpress.com/2013/06/30/ionori/
Robin J. Landwehr: «Why Some Therapists Can Still Practice Conversion Therapy Despite How Harmful It Is» http://everydayfeminism.com/2015/03/conversation-therapy
Διαβάστε περισσότερα για τον Όσκαρ Γουάιλντ:
https://el.wikipedia.org/wiki/Όσκαρ_Ουάιλντ
https://el.wikiquote.org/wiki/Όσκαρ_Ουάιλντ
Περισσότερα για το μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, εδώ:
http://www.mixanitouxronou.gr/
* Ο Σπύρος Ψ. είναι συγγραφέας.
Μπορείτε να διαβάσετε το θεατρικό έργο του με τίτλο, «Έρ@ς και Ψυχ@, δεν έχουν Φύλο!» στο συλλογικό έργο: Δώδεκα Ερωτικές Διαδρομές.
Διαβάστε περισσότερα για τις "12 Ερωτικές Διαδρομές" εδώ:
• http://iwrite.gr/bookstore/δώδεκα-ερωτικές-διαδρομές/
• https://www.facebook.com/12.erot.diadromes/
Μπορείτε επίσης να ακολουθήσετε το συγγραφέα στο Twitter, ή να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω του λογαριασμού του στο Facebook, ή στην ομάδα του με τίτλο: "Bad Romance, Greece", που διατηρεί σε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Πηγή: http://www.lesandmore.gr/
Πρώτη δημοσίευση, στο http://www.elaliberta.gr/
Του Σπύρου Ψ.*
(Spyros Philosophe)
Την ομορφιά της ζήλεψε η Αφροδίτη και χώρισε τους ερωτευμένους νέους. Μετά από απίστευτες δοκιμασίες ξανάσμιξαν για πάντα...
Το παραμύθι αυτό, ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής, αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τη «θεατρική πινελιά» στις 12 Ερωτικές Διαδρομές: Το εν λόγω έργο είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, με τη συμμετοχή πολλών συγγραφέων. Παρ' όλο που ο Έρωτας και η Ψυχή δεν έχουν φύλο, παρ' όλο που ακόμη και σύμφωνα με το Χριστιανικό δόγμα ούτε καν οι Άγγελοι και φυσικά ο Θεός έχουν, ως πνευματικές, άυλες υπάρξεις, φύλο βιολογικό ή και κοινωνικό, παρά μόνο γραμματικό, αν μιλάμε βέβαια την ελληνική γλώσσα, πολύ συχνά όσοι ανήκουμε στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα βλέπουμε να διαγραφόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, από τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο των «ειδικών» όταν αναφέρονται στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων.
Βλέπουμε δηλαδή να αναπαράγεται ο κοινωνικός αποκλεισμός μας ακόμη και από τους «ειδικούς», ιδιαίτερα αν ανήκουμε στις πλέον στιγματισμένες ομάδες ανάμεσά μας (αν π.χ., είμαστε τρανς, κουίρ ή πολυσυντροφικά άτομα, ΑμεΑ, λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, παράνομων ή νόμιμων ουσιών, οροθετικοί άνθρωποι, φτωχοί μετανάστες και πρόσφυγες από τα ισλαμικά κράτη, αλλοδαποί εργάτες, αριστεροί συνδικαλιστές και αναρχικοί διαδηλωτές, χονδροί ή απλώς ηλικιωμένοι άνθρωποι). Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν δούμε κάποιο άρθρο που να αφορά στις δικές μας σχέσεις, τότε θα πρέπει να είμαστε απαραιτήτως προνομιούχοι κοινωνικά και «ομοκανονικοί», αν δεν θέλουμε να διαβάσουμε άλλο ένα ποτ-πουρί από ρατσιστικούς μύθους που έχουν να κάνουν με το πόσο «άρρωστοι» και κοινωνικά επικίνδυνοι είμαστε. Αναρωτιέμαι τελικά, ποιοι τέλος πάντων απομένουν έπειτα από όλους αυτούς τους αποκλεισμούς, και πόσοι είναι; Φυσικά, οι γυναίκες έχουν την «τιμητική» τους όσον αφορά σε αυτούς τους μύθους, αν δεν είναι απλώς αδιάφορες, και άρα αφανείς.
Στο διαθεματικό φεμινιστικό κίνημα των ΗΠΑ, ο όρος που συνοψίζει αυτό το φαινόμενο είναι ο ακόλουθος: White Male Privilege, και αυτό γιατί κοινωνικά, αν και όχι νομικά, η κατηγορία αυτή υπερέχει έναντι όλων των άλλων. Και είναι συχνό φαινόμενο, ελλείψει των κατάλληλων νόμων, να αναλαμβάνει τα ηνία του κοινωνικού ελέγχου, μέσα από τον ψυχιατρικό στιγματισμό, ο κυρίαρχος λόγος των «ειδικών». Έτσι όλοι οι «διαφορετικοί» άνθρωποι παρουσιάζονται ως «ψυχασθενείς», κι εκεί τελειώνει το θέμα για όσους από τους συμπολίτες μας δεν είναι κοινωνικά μορφωμένοι και δεν ξέρουν καν ποια είναι η κυρίαρχη τάση στην ψυχιατρική και ποιος ο ρόλος της στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, τόσο για τους λήπτες αυτών των υπηρεσιών όσο και για το γενικό πληθυσμό: Από το σημείο αυτό μέχρι την υποστήριξη της ναζιστικής ευγονικής, για να «απαλλαγεί» η ανθρωπότητα από τα «κοινωνικά ανώμαλα» κι επικίνδυνα άτομα, η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι ελάχιστη.
Αυτό που συχνά «ξεχνάμε» οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι, με αποτέλεσμα να αποσιωπούμε τη σημερινή πραγματικότητα, την ψυχιατρική εμπειρία και το συνεπακόλουθο στίγμα που έχουν πολλά άτομα ανάμεσά μας ως αποτέλεσμα της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας στην κοινωνία, και να καταλήγουμε στην πολιτικά λάθος ή ακόμα και απάνθρωπη επίκληση στην ιατρική αυθεντία, ώστε να «πείσουμε» τους σημερινούς ρατσιστές και φασίστες ότι εμείς είμαστε πια υγιείς και άρα ακίνδυνοι (ενώ κάποιοι «Άλλοι» όχι), είναι ότι η ψυχιατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία στον 20ό αιώνα. Όπως κάθε ανάλογη ταμπέλα, η ταμπέλα αυτή έχει την προϊστορία της. Η Ιωάννα Νόρη, ψυχολόγος, έχει εξηγήσει με σειρά δημοσιευμάτων της στα «Ενθέματα» της Αυγής και στο site: 10percent πώς και πότε ψυχιατρικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία, ποιες προσπάθειες «θεραπείας μετατροπής» υιοθετήθηκαν επί σειρά ετών, όταν έγινε φανερό ότι οι προσευχές και τα τάματα δεν επαρκούσαν σε έναν κόσμο που είχε ήδη αμφισβητήσει την ύπαρξη ενός υπερβατικού όντος, προσπάθειες που ακόμα γίνονται από «ειδικούς» στις ΗΠΑ παρά τη βλαβερή επίδραση στα θύματα αυτής της αγυρτείας, και που δείχνουν την πραγματική ηθική αντίληψη που επικρατεί ακόμη στο δυτικό κόσμο.
Όπως αναφέρει η Ιωάννα Νόρη, ήμασταν πολλά χρόνια «άρρωστοι». Η ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα είδος «τρέλας», και όχι μια ηθική βδελυγμία, που παραπέμπει σε θρησκευτικού τύπου ερμηνείες, εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, δίνοντας λαβή στους «επιστήμονες» να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωα. Για δεκαετίες μας ευνούχιζαν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ρωμαιοκαθολικά ψυχιατρεία· και, όταν τελικά απέτυχαν να μας «συνδέσουν» με βιολογικές/ορμονικές «ανωμαλίες», αποφάσισαν ότι από βιολογικής και γενετικής πλευράς είμαστε «αθεράπευτοι». Τότε μας «αρρώστησαν ψυχικά». Και, καθώς δεν υπάρχει καμία αντικειμενική επιστημονική απόδειξη για τις ονομαζόμενες «ψυχικές διαταραχές», έπρεπε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες... Επειδή όμως η σχέση των ομοφυλόφιλων ανθρώπων με την ψυχιατρική δεν σταμάτησε, παρά την επίσημη κατάργηση της διάγνωσης αυτής, για ποικίλους λόγους, η «θεατρική πινελιά» στις 12 Ερωτικές Διαδρομές παρουσιάζει μια διόλου σπάνια σχέση ενός ομοφυλόφιλου ανθρώπου οποιουδήποτε φύλου σήμερα με τον ψυχίατρό του.
Από τη μία λοιπόν δίνεται η απαραίτητη ορατότητα σε μια σχέση που διέπεται από το απαραίτητο απόρρητο της ψυχιατρικής διαδικασίας, από την άλλη γίνεται μία προσπάθεια, ώστε μέσω του θεάτρου και χωρίς να αρθεί κανένα απόρρητο να «σπάσει» ένα επιβλαβές ταμπού που συμβάλλει στη δαιμονοποίηση όλων των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ανεξαρτήτως φύλου, ταυτότητας/έκφρασης φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά και στη γενικευμένη άγνοια για την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία. Το θέατρο, όπως και γενικότερα η τέχνη, μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε συμβολικά για μια πραγματικότητα κοινωνική, χωρίς να στιγματίζονται συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο πως ο διάσημος για τα αποφθέγματά του Ιρλανδός συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ (1854–1900) καταδικάστηκε σε φυλάκιση λόγω ομοφυλοφιλίας στη Βικτωριανή Αγγλία, κι έγραψε το Εκ Βαθέων (DeProfundis), μία επιστολή 80 περίπου πυκνογραμμένων σελίδων προς τον αγαπημένο του, που εκδόθηκε το 1905, δηλαδή μετά το θάνατό του.
Όπως η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, έτσι και η «έξοδός» της από την επίσημη ψυχιατρική, αποτέλεσαν σημαντικά γεγονότα για τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα του 20ού αλλά και του 21ου αιώνα. Όπως αναφέρει η Ιωάννα Νόρη, λίγοι ίσως νεότεροι ομοφυλόφιλοι γνωρίζουν ότι για πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως, εκτός της γκέι κοινότητας, η «έξοδος» της ομοφυλοφιλίας από την επίσημη ψυχιατρική θεωρείται ένα δώρο για την ανθρωπότητα, νίκη κατά της αυθαιρεσίας και της βίας της ψυχιατρικής, νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό γιατί υπάρχουν και άλλες «κοινωνικά ευπαθείς» ομάδες που «αρρώστησαν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και παλεύουν σήμερα να «θεραπευτούν», όπως «θεραπευτήκαμε» και εμείς σαράντα χρόνια πριν. Άνθρωποι που γιορτάζουν σιωπηλά μαζί μας, κάθε φορά που αμφισβητούμε την κυρίαρχη αισθητική, με τα Pride. Άνθρωποι που περιμένουν την ημέρα που θα έχουν τη δική τους αντίστοιχη γιορτή.
Για περαιτέρω διάβασμα:
Ιωάννα Νόρη: «Πότε “αρρωστήσαμε” με ομοφυλοφιλία;» https://enthemata.wordpress.com/2013/06/30/ionori/
Robin J. Landwehr: «Why Some Therapists Can Still Practice Conversion Therapy Despite How Harmful It Is» http://everydayfeminism.com/2015/03/conversation-therapy
Διαβάστε περισσότερα για τον Όσκαρ Γουάιλντ:
https://el.wikipedia.org/wiki/Όσκαρ_Ουάιλντ
https://el.wikiquote.org/wiki/Όσκαρ_Ουάιλντ
Περισσότερα για το μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, εδώ:
http://www.mixanitouxronou.gr/
* Ο Σπύρος Ψ. είναι συγγραφέας.
Μπορείτε να διαβάσετε το θεατρικό έργο του με τίτλο, «Έρ@ς και Ψυχ@, δεν έχουν Φύλο!» στο συλλογικό έργο: Δώδεκα Ερωτικές Διαδρομές.
Διαβάστε περισσότερα για τις "12 Ερωτικές Διαδρομές" εδώ:
• http://iwrite.gr/bookstore/δώδεκα-ερωτικές-διαδρομές/
• https://www.facebook.com/12.erot.diadromes/
Μπορείτε επίσης να ακολουθήσετε το συγγραφέα στο Twitter, ή να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω του λογαριασμού του στο Facebook, ή στην ομάδα του με τίτλο: "Bad Romance, Greece", που διατηρεί σε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Πηγή: http://www.lesandmore.gr/
Πρώτη δημοσίευση, στο http://www.elaliberta.gr/